به گفته ایسنا ، این روزها ، در هر خط ، هر قوس و هر نقش با داستان تاریخ سرزمین ، یک مرد با سالگرد سکوت یک مرد همزمان است. هوسانگ سیهون نه تنها یک معمار بلکه راوی هویت ایرانی در زبان سنگی بود. مولد نبود ، زنده نبود. شخصی که در قبر درگذشت و نقشه را حس می کند.
سیهون در ایران متولد شد ، اما معماری وی در دنیایی بود که از “روح زمین” گرفته شده بود ، نه تقلید اشکال. او معماری را راهی برای زندگی و تفکر می دید ، نه به عنوان یک رشته دانشگاه. وی گفت: “معماری شعر من است. من می گویم شعر با دیوارها ، آجر و آسمان. معمار واقعی باید فلسفه را بشناسد ، تاریخ را بشناسد ، روح انسان را بشناسد ، طبیعت را بفهمد.
او معتقد بود که “روح معماری خوب باید مانند یک موسیقی خوب تکان بخورد.” و همین لرزش در نقش هایی که او بر روی صخره ها و خاک ما قرار می دهد ، بتونی است: قبر خییام ، که ریاضیات و شعر را در یک بدن ساکت آشتی می دهد ، مقبره فردو ، که به چهره ای برای حافظه جمعی ما تبدیل شده است ، و ساختمان ابن سینا ، که به عنوان یک پرچم در میدان هامامان قرار می گیرد.
آثار او نه تنها یک ساختمان ، بلکه روایاتی است که حجم و نور را در زبان فرهنگ ما می گوید. “اگر معماری ریشه خاک را نداشته باشد ، مانند درختی است که در هوا کاشته شده است.” گفت
و بنابراین طرح های او همیشه از قلمرو ایران بیرون می آمد. آنها به تاریخ باز می گردند و بدن در آینده بود.
استاد سابق دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران از نسلی الهام گرفته شد که یاد گرفت بدون اینکه به آینده نگاه کند ، به عقب نگاه کند. مرز او بین هنر و معماری و سایر هنرها ناپدید شد. تصاویری مانند اشعار بصری و طرح های معماری مانند سمفونی سنگی.
“معمار باید مردم را بشناسد زیرا او برای انسان در حال ساخت است.” اگر او مردم را تشخیص نداد ، نمی تواند برای سایه خود خانه ای بسازد. “
امروز ، جایگاه آن در ایران و معماری جهانی آدرس حک شده در قلب تاریخ است. مردی که از زمین می آید و در مورد سکوت صحبت می کند.