نقد بازی الناز شاکردوست در فیلم/ وقتی فیلمنامه جذاب نیست برای دیده شدن دست به هر کاری می زنند.

به گزارش انتخابتو، روزنامه ایران نوشت: البته او اولین بازیگر زنی نیست که به عنوان مرد بازی می کند. نسیم ادبی در سریال «آبی مایل به صورتی»، آزیتا حاجیان در سریال ساعت شنی، آزاده زارعی در فیلم «می گوییم آمین»، رویا تیموریان در فیلم «شیفتگی»، شایسته ایرانی در فیلم «نگاهی به آینه» و اگر نقش حاتمآالک در فیلم «لیل» نقش یک پسر مونث را در نظر بگیریم. هنرمندان نقش یک مرد را بازی کردند.

با این حال، گریم مردانه الناز شاکردوست در این فیلم بیشتر شبیه یک روایت تراژیک است تا یک تمهید دراماتیک. وقتی نمی توانید داستانی را شنیدنی و قابل مشاهده کنید و ایده خلاقانه ای برای بیان آن ندارید، به راه های غیر متعارف متوسل می شوید تا مخاطب را به تماشای آن وادار کنید.

این تماشایی حاشیه سینماست نه فقط حاشیه سازی برای عالی شدن فیلم. برخی از به اصطلاح نوآوری ها چیدمان هوشمندانه ای بدون منطق دراماتیک نیستند که تصویری غیرواقعی از فیلم ایجاد می کنند و با شکستن تابوی رسمی معنایی پوچ خلق می کنند. تغییر جنسیت هیچ تغییری در کیفیت فیلم ایجاد نمی کند، گاهی اوقات نشان از تلاش تهیه کننده برای جذب مخاطب است.

تاکنون بازیگران مردی را دیده‌ایم که لباس زنانه به تن می‌کنند، البته برخی هم سلیقه زیبایی‌شناسانه و دراماتیک دارند و آن را نمی‌پسندند، مثل بازی اکبر عبدی در «آدم برفی» و «خوام می‌عاد» اما از این پس این ایده تکرار شده است. تبدیل زن به مرد بدون تناسب معنادار یا ضرورتی که برخاسته از منطق درام باشد. این چیدمان برای خلاقیت و نوآوری سینمایی نیست، بلکه برای تبدیل سینما به مجموعه ای از تصاویر است که مخاطب را از تماشای معجزه به وجد بیاورد. الناز شاکردوست پس از گذراندن اولین سال‌های حضورش در سینما با بازی‌های بلاک‌باستر کلیشه‌ای، مسیر را تغییر داد و به یک بازیگر حرفه‌ای تبدیل شد و نشان داد که در این دگرگونی استعداد دارد. بازی او در فیلم‌های «غرق شدن»، «شب تکمیل ماه»، «ابلق» و «بی‌بدان» بدون توجه به کیفیت فیلم‌ها، استعداد او را به عنوان بازیگر ثابت کرد و حتی سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد را دریافت کرد.

امیدوارم او که این سال ها با وسواس در انتخاب نقش ها بوده، همین مسیر را ادامه دهد و در دام و وسوسه نقش های تیپیکال نیفتد. لزوماً هر نقش متفاوتی یک تجربه عالی نیست. گاهی اوقات موضوع انکار و مانع تراشی در مسیر حرفه ای بازیکن است. سینمای ما به خصوص در ژانر کمدی آنقدر بی معناست که به فرمالیسم افتاده و فکر می کند می تواند چهره اش را عوض کند و با گریم های عجیب و غریب جای خالی یک فیلمنامه خوب را پر کند. این فرمالیسم مشکل را حل نمی کند، صورت مسئله را پاک می کند. مشکل این گونه خیال پردازی ها نیست، بلکه نبود داستان های خوب است.

23302