انتخابتو، اختلال شخصیت نوعی اختلال روانی است که در آن تفکر، عملکرد و رفتار فرد ناسالم می شود، فرد مبتلا به اختلال شخصیت در درک موقعیت ها و افراد دچار مشکل می شود و همین امر منجر به محدودیت ها و مشکلات جدی در روابط می شود. ، فعالیت ها اجتماعی، کار و مدرسه می شود، در این میان اختلال شخصیت نمایشی یکی از اختلالات شخصیتی است که تأثیر غیرقابل انکاری در زندگی افراد می گذارد.
بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی دائماً می خواهند در مرکز توجه قرار گیرند و اغلب افسرده می شوند، سرزنده تر، نمایشی تر، مشتاق تر و دوست داشتنی تر می شوند، گاهی اوقات آشنایان جدید را جذب می کنند و اغراق می شوند، در حالی که بیماران مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی به راحتی تحت تأثیر قرار می گیرند. دیگران و روندهای محبوب
آنها اغلب فکر می کنند که روابط بسیار نزدیکی با دیگران دارند، اما به راحتی خسته می شوند، دائماً می توانند شغل و دوستان خود را تغییر دهند افراد مبتلا به این اختلال تصویر ذهنی درستی از خود ندارند و برای خود ارزشی قائل نیستند. آنها فقط زمانی احساس اعتماد به نفس می کنند که دیگران آنها را تأیید کنند، بنابراین احساس نیاز به جلب توجه دیگران می کنند که باعث می شود کارهای غیرعادی یا نمایشی انجام دهند.
توجه طلبی؛ ویژگی های اساسی افراد با شخصیت نمایشی
سامیه خاکزاد، روانشناس و مشاور خانواده وی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا ویژگی اصلی افراد با شخصیت نمایشی را جالب توجه دانست و گفت: برخی از این افراد به شدت روی ظاهر خود حساس هستند زیرا آن را عاملی می دانند که باعث جلب توجه دیگران می شود. این حساسیت ممکن است آنقدر زیاد باشد که ظاهر آنها را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است به بیش از یک عمل جراحی پلاستیک متوسل شوند.
وی خاطرنشان کرد: افزایش استفاده از فضای مجازی در دنیای امروز منجر به افزایش درگیری افراد مبتلا به این اختلال شده است.
وی بیان کرد: گروهی از مبتلایان به این نوع اختلال مانند یک کودک به دیگران وابسته هستند و علائمی که در این افراد ظاهر می شود شامل رفتار تکانشی، تلاش برای جلب توجه عزیزان است، در حالی که دسته سوم خود را پشت شادی و خوشحالی پنهان می کنند. ظاهر شاد ماسک پرانرژی، آنها اغلب در بسیاری از اختلالات روانی درگیر هستند.
وی با بیان اینکه این اختلال می تواند تأثیرات عمیقی بر شخصیت افراد بگذارد و زمینه ساز سایر اختلالات از جمله افسردگی شدید باشد، ادامه داد: برخی از مبتلایان به اختلال شخصیت نمایشی مشتاق هستند تا به روانشناس یا روانپزشک مراجعه کنند تا ثابت کنند که از این موضوع رنج نمی برند. اختلال اما بیماری آنها با آزمایشات روانشناسی مشخص می شود.
چگونه با فرد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی رفتار کنیم؟ / تفاوت شخصیت نمایشی و اختلال خودشیفتگی
وی گفت: افرادی که با افراد مبتلا به این نوع اختلال در تعامل هستند، باید از رفتار محبت آمیز پرهیز کنند و هیچ تلاشی برای تغییر دید خود انجام ندهند. افراد مبتلا به این اختلال می توانند احساسات زیادی از خود نشان دهند، اما اطرافیان باید بدانند که احساسات و رفتارهای آنها اغلب عمدی نیست.
وی با بیان اینکه توجه به این افراد باید سنجیده باشد، تصریح کرد: برای جلوگیری از مواجهه افراد با این اختلال، والدین باید به رشد عاطفی و بلوغ فرزندان خود توجه کرده و به آنها توجه و محبت سنجیده نشان دهند. از اغراق و اغراق باید پرهیز کرد و فعالیتی در روند تربیتی کودک نباید در موقعیتی تایید و در موقعیتی دیگر مردود شود.
وی با جلب توجه به تفاوت افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی با افراد مبتلا به اختلال خودشیفتگی، خاطرنشان کرد: برتری خود را به دیگران نشان می دهند تا دیگران موفقیت و کمال آنها را تحسین کنند.
برای افراد مبتلا به اختلالات شخصیت، زندگی مانند یک صحنه تئاتر است
سیاوش صادقی، روانشناس اجتماعی وی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه اختلال شخصیت یکی از اختلالات روانی است که افراد در آن احساسات ناپایدار را تجربه می کنند، گفت: او را دمدمی مزاج می گویند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی مدام سعی می کنند در مرکز توجه دیگران باشند و تایید دیگران برایشان اهمیت زیادی دارد. گاهی اوقات دامنه آنها در مقایسه با سنت و شرایط غیرعادی تلقی می شود.
وی بیان کرد: این افراد به شدت تحت تاثیر محیط و دیگران هستند، حتی گاهی با تصمیمات احساسی سعی در جلب توجه دیگران دارند، رفتارهای عجیب و غریب و واکنش های هیجانی بیش از حد و نامناسب دور از انتظار است و نمی توان از چنین افرادی انتظار داشت. آنها ممکن است در احساسات و افکار خود اغراق کنند.
وی ادامه داد: افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی اگر مورد توجه قرار نگیرند، احساس ناراحتی، سردرگمی، ناامیدی و حتی گاهی عصبانی می کنند. علاوه بر این، این افراد در ابراز احساسات خود سطحی نگر هستند و در مدت زمان کوتاهی احساسات متفاوتی را تجربه می کنند. در واقع رفتار این افراد با توجه به رفتار افراد دیگر در محیط های مختلف شکل می گیرد و تغییر می کند و گاهی از افراد دیگر تقلید می کنند و میزان صمیمیت در روابط خود را بسیار بالا ارزیابی می کنند.
چه رفتارهایی باعث اختلال شخصیت نمایشی می شود؟
اگر والدین فردی با اختلال شخصیت نمایشی سر و کار داشته باشند، فرزندشان نیز بیشتر به این اختلال مبتلا می شود، وی بیان کرد: این گونه افراد به سرعت تحریک پذیر و زودرنج می شوند و روال عادی فعالیت آنها نیز برای آنها کسل کننده می شود. عجول بودن و خود محور بودن در تصمیم گیری از دیگر ویژگی های این افراد است.
وی با اشاره به اینکه دو عامل محیطی و وراثت در پیدایش این اختلال نقش دارد، افزود: توجه بیش از حد والدین به کودک و داشتن رفتار دوگانه در فرآیند آموزشی ممکن است عامل اصلی برخورد کودک با اختلال شخصیت نمایشی باشد. بی توجهی باعث می شود کودک برای جلب توجه والدین دست به هر اقدامی بزند و این باعث رفتار نمایشی در کودک می شود.
وی با بیان اینکه اختلال شخصیت نمایشی به انواع مختلفی تقسیم می شود، افزود: این افراد اغلب از عواطف و رفتار خود بی اطلاع هستند، بنابراین اختلال بیشتر این افراد پس از مراجعه به روانشناس و متخصص در این زمینه برای مشکل دیگری تشخیص داده می شود. .
وی اظهار داشت: این گونه افراد بسیار حساس هستند، احساسات قوی و ناپایدار را تجربه می کنند، بنابراین نمی توانند به انتقاد گوش دهند و اگر به آنها توجه جمعی یا فردی صورت نگیرد، علائم افسردگی ظاهر می شود.
به گفته متخصصان، هنگام تعامل با افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، باید مرزهای خاصی را تعریف کنید و به آنها پایبند باشید. همچنین باید درک کنید که هرگز نمی توانید به آنها در درمان این اختلال کمک کنید. ممکن است فرد آسیب دیده با رفتاری غیرعادی و عصبی شما را جلب کرده و تحت تاثیر قرار دهد، بنابراین باید سعی کنید صادقانه صحبت کنید و محدودیت های شخصی خود را به او یادآوری کنید.
به این افراد بگویید که هنوز آنها را دوست دارید، مراقب سلامت روان خود باشید و اجازه ندهید فرد آسیب دیده روابط دیگر شما را تهدید کند. چنین افرادی اغلب خودمحور هستند و به نیازهای دیگران احترام نمی گذارند و باید یاد بگیرند که مسئولیت آنها را بر عهده بگیرند. رفتار آنها؛ همچنین از رفتار تنبیهی مانند رها کردن آنها اجتناب کنید و مستقیماً و آشکارا با آنها صحبت کنید.
به رفتار توجه جویانه آنها پاداش ندهید و بهترین راهبرد در برابر رفتار توجه جویانه آنها نادیده گرفتن این رفتارهاست. آنها را به ارزیابی و تفکر درباره آنچه دیگران می گویند تشویق کنید زیرا این افراد به راحتی تحت تأثیر دیگران قرار می گیرند و کورکورانه از کسانی که آنها را تحسین می کنند پیروی می کنند.