بعدی- داستان شکلگیری حوض افسانهای مونه تنها روایت یک باغ زیبا نیست، بلکه روایت پروژه عظیم و پر زحمتی است که این نقاش امپرسیونیست با پشتکار، خلاقیت و عشق به طبیعت ساخته و آن را به نمادی از هنر مدرن تبدیل کرده است.
طبق گزارش انتخابتو به نقل از Artnet، نقاشی های کلود مونه در باغش در گیورنی، به ویژه نقاشی های او از حوض نیلوفر آبی، از آرامش بخش ترین و چشم نوازترین آثار هنری در جهان امروز است. بازتولید این آثار در همه جا ظاهر می شود. از دیوار اتاقهای انتظار پزشکان گرفته تا کوسنهای موجود در فروشگاههای هدیه یا ویدیوهای YouTube که موسیقی آرامشبخش را به عنوان پسزمینه پخش میکنند.
این استاد امپرسیونیسم تقریباً 250 نقاشی از برکه جیورنی خلق کرد. برکه ای محصور در بیدهای مجنون باشکوه و ساحلی سبز که جریان آبی از رودخانه نور شفاف و شناور منطقه را منعکس می کند. در بیست سال آخر عمرش، باغش تنها موضوع نقاشی او شد. دنیایی به ظاهر خارق العاده، اما خلق آن مستلزم پشتکار، کار، هزینه های گزاف و حتی مذاکره با کشاورزان عصبانی بود.
علاقه ای از دل قرن نوزدهم و دوران کودکی مونه
باغبانی به عنوان یک سرگرمی جدید در میان طبقه متوسط اروپایی در قرن نوزدهم رشد کرد. در بحبوحه عصر صنعتی شدن، بسیاری از مردم می خواستند فضاهای سبز کوچک خود را بسازند. پناهگاهی دور از دود کارخانه و سر و صدای ماشین. پیشرفت در گیاه شناسی همچنین این امکان را برای باغبانان مشتاق فراهم کرده است که گونه های هیبریدی و گیاهان عجیب و غریب وارداتی از آمریکای جنوبی و آسیا را در باغ های خود بکارند.
مونه یکی از این علاقه مندان بود. او از دوران کودکی و در طول سفر به خانه عمه اش در ساحل نرماندی با باغبانی آشنا شد. تجربه ای که بعدها در نقاشی او در سال 1867 با عنوان «زن در باغ» منعکس شد. چند سال بعد، در سال 1873، آگوست رنوار تابلوی معروف «کلود مونه در باغش در آرژانتین» را کشید. جایی که مونه بین سال های 1871 و 1878 زندگی می کرد.
وقتی به گیورنی رسیدیم. خانه ای که به آرزوی زندگی تبدیل می شود
مونه در جوانی بارها نقل مکان کرد و همیشه آرزو داشت در مکانی آرام زندگی کند. سرانجام در سن 43 سالگی به گیورنی، روستایی در نرماندی در 80 کیلومتری پاریس رسید و هرگز آنجا را ترک نکرد. او نیمی از عمر خود را از سال 1883 تا پایان عمر خود در مزرعه بزرگ خاک رس قرمز به نام “Le Persevar” گذراند. او با همسر دومش آلیس هوشده و هشت فرزندشان از هر دو ازدواج قبلی به خانه نقل مکان کردند. او به زودی تصمیم گرفت این ملک زیبا را به طور کامل خریداری کند. اما این خانه نبود که او را مجذوب خود کرد. باغ بود.
این پروژه 15 سال از عمر مونه را صرف کرد
مونه در طول پانزده سال اول اقامت خود تقریباً تمام انرژی خود را صرف توسعه باغ کرد. گاهی حتی نقاشی رتبه دوم را می گرفت. تقریباً تمام درآمد قابل توجه او به عنوان «پدر امپرسیونیسم» صرف این پروژه عظیم شد: از خرید کتاب های تخصصی گرفته تا اشتراک مجلات گیاه شناسی تا استخدام هشت باغبان در یک زمان. باغ به دو بخش اصلی تقسیم می شد:
1. باغ فرانسوی-انگلیسی “Chloe Norman”.
این بخش که در نزدیکی خانه قرار دارد با الهام از باغ های طبیعی انگلیسی طراحی شده است. حرکتی جدید که بر ترکیب آزاد گیاهان و رنگ ها تاکید دارد. مونه با علاقه زیاد بخش های باغ و سبزیجات را حذف کرد و ردیف های گل را جایگزین آنها کرد. مثل خلق یک نقاشی است. او گلها را با توجه به تغییر رنگشان با توجه به فصول به دقت انتخاب کرد تا باغ همیشه جلوه ای تازه داشته باشد.
2. باغ ژاپنی و حوض نیلوفر آبی
فراتر از جاده خاکی کوچک، بخش دوم وجود داشت: باغی که برای مدیتیشن و آرامش طراحی شده بود، که کاملاً از باغ های سنتی ژاپنی یا نیوا الهام گرفته شده بود. تحسین فرهنگ ژاپنی – یا “ژاپنیسم” – در مد، هنر و طراحی فرانسوی در آن زمان رواج داشت. مونه همچنین قسمت بزرگی از باغ را با نیلوفرهای ژاپنی، گل همیشه بهار و گل های داوودی پر کرد و یک پل چوبی پوشیده از ویستریا ساخت. پلی که یادآور مناظر حکاکی های هیروشیما است. 48 چاپ از این هنرمند ژاپنی در مجموعه او وجود داشت.
ساخت حوضچه؛ یک پروژه جنجالی
در سال 1893، مونه درخواست مجوز کرد تا آب رودخانه کوچک «رو» را به داخل زمین هدایت کند و حوضچه ای ایجاد کند. این درخواست با وجود مخالفت کشاورزان محلی پذیرفته شد. آنها نگران بودند که گیاهان وارداتی و عجیب و غریب آب را آلوده کنند و حیواناتشان را بیمار کنند. مونه پس از کسب مجوز، حوضچه را با نیلوفرهای هیبریدی جدید پر کرد که به خاطر رنگ های صورتی و قرمز شدیدشان شناخته می شوند. گونه هایی که توسط گیاه شناس مشهور جوزف بوری-لاتور-مارلیا با تلاقی نیلوفرهای سفید از نیمکره شمالی با گونه های گرمسیری از خلیج مکزیک پرورش یافته است.
مونه آنقدر مجذوب این گیاهان شد که برای حفظ آنها سیستم گرمایشی پیشرفته ای نصب کرد. وقتی متوجه شد که گرد و غبار جاده خاکی کنار باغ روی نیلوفرها می نشیند و از کیفیت آن ها می کاهد، هزینه کرد تا کل جاده آسفالت شود.
در سال 1901 او دوباره حوض را بزرگ کرد و گونه های گرمسیری بیشتری را به باغ معرفی کرد. با این حال، نیلوفرهای مصری که او سفارش داد زنده نماند. واضح است که ایجاد چنین باغی از بهشت ارزان نبود: بیش از 40000 فرانک در سال هزینه می کرد.
نمایشگاه آثار؛ زمانی که حوض به دنیا معرفی شد
مونه اولین مجموعه “منظره های آبی” خود را در گالری Duran-Ruel پاریس در سال 1909 به نمایش گذاشت. گالری متعلق به پل دوران روئل، دوست قدیمی و حامی مونه که در سال 1890 به او کمک کرد تا خانه لو پرسوار را بخرد.
معروفترین نقاشیهای او از حوض سوسن، مجموعه عظیم «تزیینات بزرگ» است که امروزه در تالار ویژهای از موزه لورنجر نگهداری میشود. مونه 12 سال آخر عمر خود را صرف کار بر روی این چهار صفحه نمایش بزرگ کرد. این اثر شگفت انگیزی است که تا اندکی پیش از مرگ او در سال 1926 در سن 86 سالگی ادامه یافت.
برای مونه، ایجاد یک باغ و نقاشی آن فعالیت های جداگانه ای نبود. باغ بخشی از روند هنری او و شاید مهمتر از خود نقاشی بود. او به قول معروف: باغ من زیباترین اثر هنری من است.