در سالهای اخیر ، سینمای ایران تأکید کرده است که بسیاری از فیلمسازان کار تولید کنندگان را بدون مجوز رسمی تولید کرده اند و گاهی اوقات این مطالعات در فعالیت های جهانی مورد استقبال و موفقیت قرار گرفته است.
بسیاری بر این باورند که شکل گیری این فرایند واضح و اجتناب ناپذیر است زیرا پیشرفت فناوری و لوازم جانبی مورد نیاز برای تولید فیلم ، سایر نهادهای فرهنگی نمی توانند عملکردهای نظارتی قدیمی داشته باشند و بنابراین باید رویکردهای نظارتی جدید مورد توجه قرار گیرد. برخی بر این باورند که همان رویکردهای قدیمی می توانند همچنان به دنبال محتوای کار باشند و به دلیل محدودیت های اعدام موجود ، فیلمسازانی که در سینمای زیرزمینی کار می کنند ، مطمئناً کار با کیفیت بالا ایجاد نمی کنند. به هر حال ، حضور فیلم های تولید شده در خارج از جریان رسمی سینمای ایران در جشنواره های جهانی ممکن است انگیزه ای برای این فیلمسازان باشد و ادامه روند تولید غیررسمی یا زیرزمینی در آینده سینمای ایران مطمئناً مؤثر خواهد بود.
در مصاحبه ای با نویسنده فیلمنامه سینمای Shadmehr ، ما این پدیده را که در زیر بحث خواهید کرد بررسی کردیم:
– در این سالها روند سینمای زیرزمینی در ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟
شکل گیری سینمای زیرزمینی ما این نیست که داوطلبان این سینما را انتخاب کرده اند. اصطلاح سینمای زیرزمینی از روندی در نیویورک در 5 تا 8 می آید و داوطلبانه مردم نمی خواستند فیلم های آنها منتشر شود. در حقیقت ، شکل گیری این سینما با فعالیت های زیرزمینی متفاوت است ، اما در سالهای اخیر در ایران این واقعیت که مدیران سینمای راهنمایی درک نشده اند ، درک نشده است ، برخی دیگر از فیلمسازان حمایت دولت و تظاهرات عمومی را ارائه نداده اند و فقط در مورد فیلمبرداری فکر نمی کنند.
بنابراین ، باید به یاد داشته باشیم که شکل گیری سینمای زیرزمینی در ایران تفاوت است که فیلمسازان در این زمینه انتخاب نمی کنند و مشکل دارند.
– آیا تفاوت بین این سینما در ایران و کشورهایی مانند ایالات متحده را انتخاب می کنید یا فیلمسازان غیر انتخابی هستند؟
در حقیقت ، کلمه زیرزمینی برای این سینما به عنوان یک مدل فیلم سازی استفاده نمی شود ، اما این یک فیلمساز است که فیلمساز به دلیل وضعیت فعلی می رود و اگر این افراد فضای مناسبی برای کار داشته باشند ، مطمئناً در این روند کار نمی کنند و به ادامه بقیه فیلمسازان ادامه می دهند.
از دهه 1980 ، این سینما تحت شرایط دشوار و بینندگان در تاریخ سینمای ایران برگزار شده و نماینده سینمای ایران در سطح جهان است. در حقیقت ، گرایش طبیعی کیفیت سینمای ایران از دهه 1980 به سینمای زیرزمینی یا حزبی رفته است ، زیرا حاکمان ما در همان مدیریت فرهنگی دهه 1980 باقی مانده اند و سینما رشد کرده است ، فرصتی برای فیلم های ایرانی در این کشور نه تنها بهتر از همه کشورهای جهان است. چنین فرصتی برای سینمای خود در جهان وجود ندارد و کشوری وجود ندارد که بتواند ایده ها و ساختارهای جدید فیلم سازی را بسازد. در نتیجه ، یک شکل سینمای غیرمعمول وجود دارد که بیشتر اسکن ها را در بر می گیرد و امروز این وضعیت را می بینیم.
– آثار فیلمسازانی که در سینمای زیرزمینی کار می کنند که آنها را به سمت این سینما سوق می دهد چیست؟
ساده ترین ویژگی این است که آنها سناریوهای خود را به وزارت راهنمایی می فرستند و سناریو با بازرسی های زیادی رد شده یا با آن روبرو شده است. در حقیقت ، آنها معمولاً در تلاشند تا ایده های خود را به یک فیلم تبدیل کنند ، شرایط آنها برآورده نمی شود و چاره ای جز ساخت فیلم در روند غیررسمی نیست.
– با توجه به زمان ساخت سینمای جسورانه زیرزمینی تا دهه 1980. آیا این سینما در این سالها رشد کرده است؟
فرهنگ ایرانی برای پنج سال گذشته در سینما متبلور شده است و اساساً اگر بخواهیم طی سالها عنصری را به فرهنگ ایرانی معرفی کنیم ، قطعاً عنصر سینمای ایران است و متأسفانه در سالهای اخیر. به همین دلیل ، چند فیلمساز ، دانش آموزان و حتی مردم سعی می کنند بگویند که سینمای ایران تبلور فرهنگ ایرانی است و باید از آنها محافظت شود ، هیچ علاقه ای به حاکمان برای محافظت از این سینما وجود ندارد.
من معتقدم که یک عنصر ناشناخته در سینمای دولت فرهنگی ما وجود دارد و آن را به وجود ترجیح می دهد. به پایان حمایت از فیلمسازان فکر کنید. Mohsen Makhmalbaf ، Behrouz Afkhami ، Farajullah Salahshour ، Mohammad reza Mahdavian و غیره. همه فیلمسازان ارسال شده در پشت دولت در سینما مشغول به کار هستند زیرا ما یک فیلمساز هستیم و دولت پس از مدتی از ما حمایت نمی کند و با سیستم سینمای ایالتی اعتراض و مخالفت می کند ، زیرا همه فیلمسازان و حتی فیلمسازان نیز در سینما کار می کنند.
– اگر چنین نگرشی حاکم است ، چرا در چند سال گذشته سینمای زیرزمینی تقویت می شود؟
از زمان آقای شرمگدری ، دوستان در مورد این طیف تشکیل سینما بودند که می توانست در سالهای اخیر به سینما برسد. این سینما دارای یک مدل در ساختار هالیوود با تبلیغات است. سینما و حتی نظریه پردازان حامی تأکید کردند که چرا ما فیلم هایی مانند “لیست شیندلر” یا فیلم های دیگری که از دولت مانند هالیوود حمایت می کنند ، ساختیم.
به همین دلیل ، آنچه باز است ، ایده آل دوستان و سینمای آنها ، یک سینمای هالیوود است که می تواند توده عمومی را به خود جلب کند ، و دوست ندارد تبلیغات را انجام دهد و آن را کاملاً دوست ندارد. براساس تحلیل خودم ، من چنین ادعایی را مطرح نمی کنم و اگر به کلمات و عبارات نگاه کنید ، خواهید دید که رسما اعلام شده است.
– آیا می تواند تشکیل سینمای زیرزمینی به عنوان محصول غالب این دیدگاه باشد؟
نکته مهم این است که این سینمای مثبت جامع نیست. من به چین مثال می زنم که دولت فرهنگی ظاهری جامع دارد و تنها 2 ٪ از محصولات یک دیدگاه هستند و تنها 2 ٪ افرادی هستند که با یکپارچگی منطقه ای چین مخالف هستند یا قصد محدود کردن محتوای جنسی و نمایش ها را دارند. حاکمیت به این معنی است که به نظر می رسد 5 ٪ از فیلمسازان قادر به ایجاد تأثیر هستند ، جامع است ، اما با توجه به اینکه از دید شما جلوگیری می شود و نباید یک نمونه چینی باشد ، تمرکز دارد ، به طوری که 5 ٪ از فیلمسازان ممکن است به سینمای زیرزمینی بروند.
برای چند سال گذشته ، تعریف دولت فرهنگی برای جلوگیری از آن بوده است ، و اکنون افرادی مانند آقای شاهسواری ، دبیر جشنواره FAJR سال گذشته ، در تلاشند تا در کاهش شدت و جامع بودن کمک کنند ، اما ما از رسیدن به یک نقطه ایده آل دور نیستیم.
در مورد مدیریت فرهنگی ، هر آنچه مورد سوال نیست زیرزمینی است و اگر به فیلم یا زانو اجازه داده شود ، هنوز یک فیلمساز مورد نظر نیستید و می توانید پس از یک دولت یا حاکمیت از شما شکایت کنید و ممکن است دچار مشکل شوید.
جالب اینجاست که بسیاری از فیلمسازان وارد میدان فیلم سازی می شوند و سپس یک مسیر جداگانه را دنبال می کنند ، و ما نمونه های بسیاری از چنین فیلمسازان را داریم ، به عنوان مثال ، محمد حسین مهداویان اکنون یک فیلم شیشلیک دارد.
– مشکل مدیریت فرهنگی کشور چقدر جامع به نظر می رسد؟
جشنواره سال گذشته FAJR با انتقاد زیادی روبرو شد و در جشنواره سال گذشته ، این حجم انتقاد بسیار بهتر از بی تفاوتی است که در دوره های قبلی بود. چند سال پیش ، به نظر می رسید که اوضاع هیچ جشنواره ای ندارد و وقتی شاهد انتقادات زیادی برای جشنواره بودیم ، آقای شاهسااری ایجاد کرد و این یک چیز خوب است.
این نشان می دهد که اگر حاکمان فرهنگی یک قدم بیایند ، اقدامات آنها توسط فیلمسازان پذیرفته می شود و تعامل و احترام مسئله مهمی نیست. کسی که خود را کامل و صحیح می بیند و تأکید می کند که من درست هستم باید بداند که افرادی مانند ماخملبف مسیر ماخملبف را طی می کنند و امیدوارند که این ظاهر اشتباهات را بپذیرد و از آن خارج کند. البته ، در طول زندگی ما ، متأسفانه سعی کرده ایم این دوستان را بشنویم.
– سینمای زیرزمینی امروز نماینده سینمای ایران در جشنواره های معتبر در سراسر جهان است. این آثار معمولاً به دلیل کیفیت آنها مورد انتقاد قرار می گیرند. آیا فکر می کنید این روند همچنان به کیفیت سینمای مستقل و هنری ما آسیب می رساند؟
اگر این سینما فرصتی برای سینمای رسمی باشد و از نظر کیفی از آن انتقاد کند ، انتظار انتظار کیفیت در سطح بسیار بالایی است. بدون شک انتظار می رود شخصی که در کارگاه خود نقاشی می کند بسیار با کیفیت باشد ، اما حتی کسی که با اسپری در خیابان حرکت می کند ، انتظار نمی رود خوب باشد.
شخصی که این کار را در خیابان انجام می دهد شامل یک نامه اولویت و پیام است و شکل قوه قضاییه متفاوت است.
متأسفانه ، نگاه کردن به سینما در کشور ما با هر چیز دیگری متفاوت است. در کل کشور ، اگر محصول صادراتی صادر شده داشته باشید ، از آن پشتیبانی می شود ، اما این فیلم یک محصول صادراتی است ، اگرچه این یک ارز و کارآفرینی است ، اما از نظر فرهنگی نه تنها با لذت بلکه ناعادلانه است. اقدام منطقی این است که به سینمایی که می تواند صادر شود و به جای سینما بدون بیننده و بدون صادرات می تواند ارزشمند و فرهنگی باشد.
۲۴۴
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین