محققان دانشگاه فلورانس، دانشگاه هاروارد و موسسه انسان شناسی تکاملی ماکس پلانک در لایپزیگ DNA اجساد حفظ شده در زیر خاکستر پمپئی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و به نتایجی دست یافتند که بسیاری از فرضیات قبلی در مورد دفن قربانیان 2000 ساله شهر را باطل کرد. . آنها این را زیر خاکستر آتشفشانی زیر سوال می برند.
به گزارش فرادید، یکی از چشمگیرترین فوران های کوه وزوو در سال 79 پس از میلاد رخ داد، زمانی که شهر رومی پمپئی و مردم آن در زیر لایه ضخیم لاپیلی یا سنگ های کوچک و خاکستر مدفون شدند.
پس از تجزیه اجساد قربانیان، آنها به صورت سوراخ هایی در خاکستر باقی ماندند که باستان شناسان برای ساختن گچ بری قربانیان استفاده می کردند.
86 مورد از این قالب ها در حال حاضر در حال بازسازی هستند و به محققان فرصت بررسی 14 مورد از آنها داده شده است.
تیم تحقیقاتی DNA را از بقایای اسکلتی تکه تکه شده 14 فرد بازسازی شده استخراج کردند. فرآیند استخراج به آنها اجازه داد تا روابط ژنتیکی خود را دقیقاً بررسی کنند، جنسیت خود را تعیین کنند و اجداد خود را ردیابی کنند. جالب اینجاست که یافته‌های آنها تا حد زیادی با فرضیات قبلی در مورد ظاهر فیزیکی و محل گچ‌ها در تضاد بود.
ابتدا، زمانی که اجساد پیدا شدند، دانشمندان بر اساس موقعیت مکانی آنها در مورد روابط آنها نتیجه گیری کردند.
دیوید کاراملی از دانشگاه فلورانس، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: «این مطالعه نشان می‌دهد که روایت‌های مبتنی بر شواهد محدود چقدر می‌توانند غیرقابل اعتماد باشند.
به عنوان مثال، با استفاده از DNA استخراج شده از قطعات استخوان شکسته، محققان به این نتیجه رسیدند که بزرگسالی که نوزادی را در آغوش می‌گیرد و دستبند طلا به دست دارد (که مدت‌ها تصور می‌شد مادر است) در واقع مردی بدون فرزند است که هیچ ارتباط بیولوژیکی ندارد.
تصور می شد که قربانیان خواهرانی از خانه کریپتوپورتیکوس هستند، اما DNA نشان داد که آنها یک مرد (راست) و یک زن (سمت چپ) بودند.
خانه ای که به «خانه دستبند طلایی» معروف است، شگفتی های زیادی داشت. گمان می رفت که بقایای بالغ تر متعلق به یک خانواده مجاور باشد. با این حال، طبق شواهد DNA، هر چهار نفر مرد بودند و هیچ فامیلی نداشتند.
به طور مشابه، محققان توانستند نشان دهند که داستان‌هایی که ناظران در گروه بازیگران دو زن که هنگام مرگ یکدیگر را در آغوش گرفته بودند، مشاهده کردند، درست نبود. سه رابطه احتمالی توسط باستان شناسان آن زمان شناسایی شد: مادر و دختر یا دو خواهر. محققان با تجزیه و تحلیل بقایای اسکلتی، متوجه شدند که قربانیان مرد و زن بودند، یکی در سنین 14 تا 19 سال و دیگری 22 ساله.
آلیسا میتنیک از موسسه انسان شناسی تکاملی ماکس پلانک در آلمان گفت: «ما توانستیم برخی از روایات گذشته را بر اساس ارتباط این افراد با یکدیگر رد یا به چالش بکشیم.
از آنجایی که مردم پمپئی چندین رکورد ژنومی داشتند، داده های ژنتیکی نیز اطلاعاتی در مورد اجداد آنها ارائه می کرد. این یافته که آنها عمدتاً مهاجران جدیدی از مدیترانه شرقی بودند، ماهیت جهانی امپراتوری روم را برجسته می کند.
محققان نشان دادند که این افراد باستانی احتمالاً اجدادی از مرکز و شرق ترکیه، ساردینیا، لبنان و ایتالیا و همچنین گروه هایی از مدیترانه شرقی و شمال آفریقا داشتند.