آینده ایران شبیه مبینا و سعید و آرین خواهد بود، شک نکنید

بهترین برای: در این روزهای تجدید حیات که صحبت از دهه 80 می شود، حداقل سه دهه 80 شگفت انگیز در بازی های المپیک وجود داشته است، نسلی که آنها نسل Z می نامند، نسلی که پرچمدار اعتراضات 1401 بود.

آنها اکنون پرچمدار غرور شده اند و البته در جریان همین غرور، رفتارهایی دارند که نشان از آزادی، مستقل و قوی بودن دارند. آنها هیچ مکتب یا ایدئولوژی سفیدپوستی را قبول ندارند، گویی قرار است فردگراترین نسل تاریخ ایران باشند. آنها راه خودشان را می روند و این فردگرایی جسورانه قطعا جامعه ایران را بیش از آنچه در این دو سال شاهد بودیم تغییر خواهد داد.

مبینا نعمت زاده مدال برنز تکواندو را پس از کسب موفقیت به امام زمان تقدیم می کند، رفتاری که با توجه به تبلیغاتی که از دهه 80 در رسانه ها منتشر شده، تعجب برانگیز به نظر می رسد. این تک جمله در شبکه های اجتماعی زیاد صحبت شد اما او پشت باورش ایستاد و نشان داد که به هیچ وجه و هیچ حرکتی باج نمی دهد و می خواهد خودش باشد و شاید تصویرش آنطور که انتظار می رفت نبود. بچه مذهبی بیست سال پیش اما مذهبی که هم مدرن است و هم با تطبیق با شرایط روز جامعه اعتقاداتش را حفظ می کند، ترکیبی که خیلی ها دوست ندارند آن را باور کنند. این بر خلاف خلوص سمی است که بسیاری از مردم از آن لذت می برند.

از سوی دیگر، زمانی که آرین سلیمی همین دیشب با شور و نشاط به مدال رسید، رفتار او پس از کسب مدال، از تماس تصویری زیر پرچم ایران تا جایی که خود را به دوربین معرفی کرد، واقعا قابل تحلیل به نظر می رسید. او در هنگام خواندن سرود ملی از اعتماد به نفس بی نظیری برخوردار بود، مدال خود را به خانواده اش تقدیم کرد و هر اقدامی که پس از موفقیت انجام می داد از خود او بود. بر اساس توصیه ها و مواد تزریقی نیست. او به سمتی که می خواست رفت، آنقدر تمیز و بدون مرز. روزنامه دیواری هیچ فکری نبود، نماینده ایران واقعی و جامع بود، حرفش دوقطبی درست نکرد، مرز درست نکرد، همینطور بود، آینده هم همینطور خواهد بود. . .

سعید اسماعیلی هم فرم جدید دهه 80 بود، با رفتاری متواضعانه و متواضع طلا گرفت، چهره اش به رخ نمی کشید، پدرش را از مردم مطالبه نمی کرد و نمی خواهد، مدالش را تقدیم کارگران کرد. . جای درست، موقعیت درست و جمله درست. او در یک جمله کاری کرد که همه مجریان رادیو نتوانستند انجام دهند. نه توضیح داد، نه دور بوته کتک زد، نه بهانه جویی کرد و نه چیزی به خود گرفت، اصل ماجرا را دید، اصل ماجرا را گفت، این گونه قهرمانی بعد از تشک ادامه دارد. این دهه 80 را نمی توان با بیلبورد، دست روی سینه، این نوع رفتارها آرام کرد، منتظر آینده باشید، ما منتظر آینده هستیم.