مجید وشغانی ، که سعی در محکوم کردن اشغال کشور ما برای هفت روز جنگ داشت ، گفت که عملکرد وی در این شرایط. من در سال دوم متولد شدم. سال جنگ هشت یا سال آغاز شد.
به گفته ایسنا ، پدر من یک افسر دفاعی بود و ما در منطقه نظامی زندگی می کردیم و با این صداها بزرگ شدیم. من فکر کردم که همه باید در شرایطی که به خانه شما مورد حمله قرار گرفت ، کاری انجام دهند. شخصی با قدرت بیشتر ، درب را نگه می دارد ، یکی می جنگد ، دیگری آب می آورد. همه از اعضای خانواده در خانه کسی را انجام نمی دهند. از هر صنفی – بنابراین مردم – ما مجبور شدیم آنچه را که می توانستیم انجام دهیم. من خودم را از یک طیف خاص ندیدم. در این حالت ، ما دیگر بازیگر ، فوتبالیست ، سیاستمدار و اجاق گاز نیستیم ، اما ما مردم هستیم. در پنج روز گذشته ، مردم ایران با این رویداد همدردی می کنند و یک مخرج مشترک وجود داشت ، نام خانه.
سینما و پخش کننده تلویزیونی در برنامه “ققنوس” به سخنرانی خود ادامه داد: شاید بیشتر کودکانی که جنگ را نمی فهمند ، ممکن است معنای میهن را غیرقابل دستیابی و بی معنی بدانند ، اما داستان باید ساده شود. باید بگوییم که خانه خانه ای است.
کسی را تصور کنید که وارد خانه شما شود. چیکار میکنی؟ اگر پدر شما به کسی که می خواهد وارد خانه شما شود علاقه مند است ، حتی اگر بالاخره به پدرتان بپیوندید ، به آنها فکر نخواهید کرد. شما فقط به دفاع از خانه حمله می کنید و از پدر ، مادر و عزت خود دفاع می کنید. این یک احساسات وجودی است و اگر بی تفاوت هستید ، باید به خود شک کنید.
او به یاد آورد: من برای خرید میوه رفتم. مردی از من پرسید که آیا او تهران است؟ گفتم من تمام روزهای جنگ تهران هستم. اگر کسی ما را ببیند ، گفت که گفت خرید گیلاس چقدر خوب است. در ضمن ، این عکس و من اکنون گفتیم که ما برای مردم مردم جذاب نیستیم ، غیرقانونی نیستیم. ما خانه هایمان را با یک پناهگاه ساختیم. این نشان می دهد که ما غیرقانونی نیستیم. ما می مانیم و در وسط هستیم و می جنگیم. نتیجه این مبارزه و تلاش مهم نیست ، نکته مهم استقامت و مبارزه است. روانشناسی معماری ، خانه ای که با یک پناهگاه ساخته شده است ، می گوید که شما باید از هر خانه صدا و غم و اندوه ، که یک پناهگاه است ، فرار کنید.
مجید وشغانی بعداً در حالی که استعداد نظامی قدرتمند ایران ایران را برای مردم کشور ما افزایش داد ، برای لحظه ها گریه کرد.