کارگردان فرانسوی استاد کلود للوش در فیلم جدیدش «بالاخره» که داستان پیچیده و احساسی وکیلی را روایت می‌کند که با مرگ حقیقت دست و پنجه نرم می‌کند، کمی از دوران شکوه خود فاصله گرفته است، اما طرفداران چیزهای زیادی برای لذت بردن دارند.
به گزارش مهر به نقل از ورایتی، کلود للوش نویسنده و کارگردان فرانسوی پنج سال پیش با «بهترین سال های زندگی من» که دنباله رمان پرطرفدارش «یک مرد و یک زن» در دهه 1990 بود، به بزرگترین موفقیت حرفه ای خود دست یافت. 1966. بازگشت به خود از بسیاری جهات، این فیلم لحن مرثیه‌ای داشت زیرا آخرین حضور ستارگانش، ژان لوئی ترنتینان و انوک اوم بود. از آن زمان تاکنون، للوچ 3 فیلم ساخته است. آخرین آنها «بالاخره» یا «بالاخره» است که به نظر می رسد به نوعی خلاصه حرفه ای این کارگردان 86 ساله باشد.
«سرنجم» پنجاه و یکمین ساخته این تهیه کننده امسال در بخش خارج از رقابت جشنواره ونیز به نمایش درآمد و جایزه یک عمر دستاورد هنری به للوچ اهدا شد. این فیلم که شاید فقط فداکارترین طرفداران کارگردان آن را درک کنند، قرار است در 13 نوامبر در فرانسه اکران شود.
در حالی که طرفداران و دنبال کنندگان آثار او از شوخی ها و ارجاعات مختلف فیلم به آثار خود للوچ لذت خواهند برد – همانطور که در این فیلم للوچ یک بار دیگر به خودش و کار بزرگی که پشت سر گذاشته نگاه می کند – بینندگان جدید ممکن است این لحظات را از دست بدهند.
«بالاخره» به شخصیت‌ها، طرح‌ها و حتی قطعاتی از فیلم‌های 1972 Money Money Money و 1973 Happy New Year اشاره می‌کند. هر دو فیلم جنایی هستند که ستاره ایتالیایی لینو ونتورا در فلاش بک بازی می کند.
قهرمان فیلم جدید، وکیل میانسال لینو کاسارو (با بازی کمدین معروف کد مراد)، نام مشترکی با بازیگر حرفه ای جنایی «مانی مانی مانی» دارد. شاید منظور للوچ دوگانگی انسان باشد، اما توضیح ساده تر این است که اولی پدر دومی است که با ماجراجویی های مبهم خود به سمت راست قانون کشیده می شود.
داستان در مورد لینو جونیور، یک وکیل موفق است که با یک بازیگر مشهور جوانتر، لیا (السا زیلبرشتاین) ازدواج می کند، زمانی که ناگهان از دروغ گفتن خسته می شود و همه چیز را رها می کند تا به فرانسه سفر کند و تنها در سراسر کشور قدم می زند. به نظر می رسد این تصمیم نتیجه یک بیماری مرموز مغزی در سینماست که ناگهان وکیل مدافع موفق را از دروغ گفتن باز می دارد. دردی که عواقب خاصی برای شغل و ازدواج او داشت.
خرابی جدی‌تری در اینجا نیز وجود دارد، و از آنجایی که او در طول سفر اپیزودیک خود با افراد مختلف ارتباط برقرار می‌کند، لحن جمعی عجیبی در سراسر فیلم وجود دارد، مانند برخی فلاش‌بک‌های تصادفی جنگ جهانی دوم – به‌طور عجیبی موسیقی جاز شلوغ و شاد دارد. ابراهیم معلوف نوازنده معروف شیپور.
این کارگردان درباره این فیلم گفت: «بالاخره» فیلمی «حتماً درباره فرانسه، بلکه درباره فرانسوی ها، درباره خانواده، درباره آزادی، درباره تنهایی، درباره ظواهر، درباره موسیقی، درباره سینما» و درباره شخصیت لینو، درخشان. وکلایی مانند رابرت بودینتر و اریک دوپونت مورتی الهام گرفته شده بودند.
بوید ون هویج از اسکرین دیلی درباره این فیلم نوشت: لذت و تسلط محض للوش در فیلمسازی پشت دوربین به ویژه در همان ساعت اول مشهود است و تدوین استفان مازالاگ برای زنده نگه داشتن تمام لایه های روایت شایسته تحسین ویژه است.
یان لومهولت از Sine Europe این فیلم را به عنوان یک ترکیب موفق عالی توصیف کرد که در یک کیسه ترفندهای قدیمی بسته بندی شده است.
آلبرتو کرسپی از Repubblica به فیلم 4 ستاره از 5 ستاره داد و نوشت: فیلم جدید او با وجود کندی در پایان فیلمی لذت بخش و مهمتر از همه غافلگیرکننده است.
Movie Player به فیلم 3 ستاره از 5 ستاره داد و آن را فیلمی نیمه موفق خواند و نوشت: فیلم Lelouch ممکن است بی ثباتی وجود انسان را نشان دهد. یک اجرای بدون فیلمنامه اما بداهه که مانند یک کنسرت جاز خوانده می‌شود، با جهش‌های مداوم بین واقعیت و تخیل، فیلم به تلاشی مخاطره‌آمیز برای کند کردن روند شناسایی بیننده سردرگم و نه همیشه خوشحال ختم می‌شود.
5655
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین