اعتماد نوشت: بحث و انتقاد ما مبنی بر اینکه تصمیم به قتل باید به اختیارات مطلق نیروی انتظامی سپرده شود به هیچ وجه نمی تواند ما را از بیان عظمت این عفو باز دارد.
خانواده مرحوم حلیگی با این اقدام دعوت قرآن به بخشش از قتل عمد را نازل کردند. اگرچه این دعوت حق انتقام والدین را از بین نمی برد، اما به نفع اصول اخلاقی افراد عالی رتبه است.
حتی پس از 14 قرن، در عصری که فرهنگ و تمدن پیشرفت کرده است، پذیرفتن این دعوت برای مردم بسیار دشوار است، مگر اینکه به سطح اخلاقی بالایی برسند. زیرا حتی در جوامعی که مجازات اعدام وجود ندارد، مجرم بخشیده نمی شود و به حبس های سنگین محکوم می شود که دردناکتر از اعدام است.
اگرچه گروه صلح و سازش قضایی و برخی از دوستان اهل سنت و مدافعان حقوق بشر در این زمینه تلاش کردند، اما این خانواده نتوانستند این امر را بپذیرند. همچنین شایان ذکر است که اگر دلیل رنجش خانواده برخی از فرزندان بزهکار بوده است، خانواده نسبت به سرنوشت او بی تفاوت هستند، اما امیرمحمد خالقی فردی دوست داشتنی و دلسوز بود که مایه افتخار خانواده بود و به او افتخار می کردند و چشم به راه آینده او بودند.
می‌خواهم اعتراف کنم که چنین انتقالی، در فضایی که جنایتکار درگیر است و فضای حاکم نیز حامی مقدسین است، آنقدر شجاعت می‌طلبد که شاید افراد با چنین قدرت و شهامتی کمتر باشند.
این برای همه امکان پذیر نیست و از توانایی مردم عادی خارج است. خانواده امیر محمد هالگی نتوانستند زندگی ارزشمند خود را از طریق انتقام بازگردانند، اما با بخشش خود الگوی را تقویت کردند که هزاران امیر محمد هالگی را زنده نگه داشته است. زیرا این الگو فرهنگ مدارا، فداکاری و پرهیز از قتل و خشونت را نهادینه کرد.
آنها نه تنها الگوی بخشش را ترویج می کنند، بلکه با تشویق به احترام به انسانیت، ارتکاب جنایات را کاهش می دهند. شاید در آینده بسیاری از بازماندگان تحت تأثیر این الگوسازی ندانند که چقدر زندگی خود را مدیون عمل بزرگ و منحصر به فرد بخشش افرادی مانند خانواده امیر محمد در گذشته هستند که جامعه را به جایی رساند که می توانستند بدون خشونت زندگی کنند.
نکته دیگر این است که اگرچه این همه قدرت، شجاعت انسانیت می تواند الگوی بزرگی برای دیگران باشد، اما این خود دولت است که باید اول از همه از آن درس بگیرد. در حالی که یک خانواده عاری از گسترش و قدرت سیاسی و اداری از چنین قدرت اخلاقی بالایی برخوردار است، دولت که در وهله اول بیشترین قدرت و ابزار سخت را در اختیار دارد باید با شهروندان و حتی مجرمان با عفو و مدارا برخورد کند، در حالی که مشت آهنین و ترس و غیره است. سیاست کسب پیروزی از طریق ارعاب و بازدارندگی با این مدل در تضاد است.