در گاهشماری ایران باستان جشن های ماهانه و سالانه وجود داشته است. مثلاً هر ماه نام روز و ماه یکی بود و ایرانیان این تقارن را جشن می گرفتند. جشنواره هایی چون فروردینگان، اردیبهشتگان، خردادگان، تیرگان، امردادگان، شهریورگان، مهرگان، آبانگان، آذرگان، دیگان، بهمنگان و اسفندگان. جشن آبانگان در دهمین روز از آبان ماه برای گرامیداشت آناهیتا فرشته محافظ آب برگزار می شود.
این فرشته طبق باور نیاکان ما به دستور اهورامزدا باران و برف را به زمین فرستاد. این قداست مبتنی بر این باور رایج است که عناصر چهارگانه (آتش، آب، خاک و هوا) ارزشمند هستند. در میان این عناصر مشخص شد که آب حیاتی ترین عنصر پس از آتش است. آلودگی آب گناهی نابخشودنی بود و ایرانیان غسل در آب روان را جایز نمی دانستند.
در افسانه های ایرانی آمده است که در روز جشن آبانگان، پادشاه ایران بر افراسیاب پیروز شد و او را از سرزمینش بیرون کرد. همچنین بعد از پنج یا هفت سال خشکسالی امروز باران بارید. در کنار نهرها و قنات ها، ستایش اهورامزدا، شادی یکی از آیین های این روز شد.