دوست صمیمی دیکتاتور فعلی احمدی نژاد!

بهترین: پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا و پیروزی باورنکردنی نیکلاس مادورو (طبق نتایج نظرسنجی) بر ادموندو گونزالس (مخالفان دولت فعلی)، اعتراضات جدیدی در پایتخت این کشور رخ داد.

هزاران نفر روز سه شنبه در مرکز کاراکاس تجمع کردند تا ادعای پیروزی نیکلاس مادورو، رئیس جمهور این کشور را زیر سوال ببرند. در حالی که بسیاری گفتند تا زمان تشکیل دولت جدید از تظاهرات دست برنمی‌دارند، برخی می‌گویند این هدف تنها در صورت پیوستن نیروهای امنیتی به معترضان امکان‌پذیر خواهد بود. اما ارتش و پلیس تاکنون به مادورو وفادار مانده اند و با شلیک گاز اشک آور و گلوله های پلاستیکی به سوی معترضان تلاش کرده اند تا اعتراضات را متوقف کنند.

در این مقاله به سوابق سیاسی مادورو می پردازیم و داستانی مشابه در مورد پیروزی نیکلاس مادورو (دوست نزدیک احمدی نژاد) در انتخابات 2013 به قلم مهدی تدینی را بازخوانی می کنیم. با ما بمان.

راننده اتوبوس رئیس جمهور شد

اگر بگوییم “مادورو یک راننده اتوبوس بود که رئیس جمهور شد” هم درست است و هم نادرست. این درست است زیرا مادورو که 190 سانتی متر قد دارد در واقع در جوانی محافظ بود. یا واقعا از سال 91 راننده اتوبوس بود؟ اما این اشتباه است زیرا با توجه به اینکه او از دوران کودکی بر دوش پدرش به جلسات سیاسی می رفت و از دوران جوانی فعال سیاسی چپ بود، این احساس را ایجاد می کند که از سیاست چیزی نمی داند. مادورو دیپلم نگرفته و تحصیلات دانشگاهی ندارد، او در جوانی محافظ بود و یکی از چهره های سیاسی بود، حرفه اش راننده اتوبوس بود اما با تمام وجود کارهای سیاسی انجام می داد و اگر می توانید رئیس جمهور شوید. بدون دیپلم، این مشکل مادورو نیست، شاید مشکل دموکراسی باشد.

نیکلاس مادورو در سال 1962 در کاراکاس به دنیا آمد، پدرش اجداد یهودی داشت (آنها به کاتولیک گرویده بودند) و مادرش کلمبیایی بود. پدرش از فعالان معروف صنفی بود و آتش چپ گرایی در آن خانه بلند می شد. به لطف این تربیت، نیکلاس به زودی به فعالیت های چپ علاقه مند شد. او در سنین جوانی تمایل خود را به رهبری نشان داد و رهبری اتحادیه دانشجویی خود را بر عهده گرفت. او که شیفته کار میدانی و سازماندهی شده بود، حتی ممکن است دبیرستان را تمام نکرده باشد و در سن 21 سالگی (1983) محافظ خوزه ویسنته ورانگل شد که بعدها در سال 2002 معاون رئیس جمهور چاوز شد. در سال 1986، مادورو به مدت یک سال در کوبا زیر نظر یکی از انقلابیون نزدیک به کاسترو تحصیل کرد، اگرچه درست تر است که بگوییم «او در کوبا تحصیل کرده است».

پس از بازگشت به ونزوئلا، در تأسیس انجمن حمل و نقل عمومی کاراکاس نقش داشت و به عضویت شورای این اتحادیه درآمد. او از سال 1991 راننده اتوبوس متروی کاراکاس (که شامل سیستم حمل و نقل قطار و اتوبوس است) بوده است.

او در اواسط دهه نود با مهمترین دوست زندگی خود آشنا شد: “هوگو چاوز”. چاوز در آن زمان در ارتش بود و جنبشی به نام جنبش انقلابی بولیواری را تأسیس کرده بود. مادورو در حالی که برای اتحادیه کار می کرد به این جنبش پیوست. چاوز به همراه دیگر عوامل این جنبش در سال 1992 اقدام به کودتا کرد که در عرض چند ساعت ناکام ماند و چاوز به حبس طولانی مدت محکوم شد. مادورو با وکیلی به نام سلیا فلورس سعی داشت چاوز را آزاد کند. چاوز بعدها مهمترین متحد مادورو شد و وکیل سلیا فلورس تقریباً 20 سال بعد همسر مادورو شد.

چاوز در سال 1994 مورد عفو قرار گرفت و همکاری مادورو با او ادامه یافت تا اینکه چاوز در سال 1997 “جنبش انقلابی پنجم” را تأسیس کرد، ادامه جنبش قبلی، زیرا طبق قوانین ونزوئلا هیچ حزبی مجاز نبود. قهرمان ملی این کشور، سیمون بولیوار، به نام او نامگذاری شده است. سال 1998 را باید سال اوج چاوز و دوستانش دانست. مادورو به عنوان نماینده مجلس ملی و چاوز با 57 درصد آرا به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا انتخاب شدند. در طول این 20 سال هیچ کس موفق به برکناری مادورو از دولت نشده است. او دو بار در سال های 2000 و 2005 به عنوان نماینده مجلس ملی انتخاب شد و دست راست چاوز در دولت شد.

مادورو از سال 2006 وزیر امور خارجه ونزوئلا بود و در این سمت سخنگوی آمریکا ستیزی ونزوئلا و سایر چپ‌های آمریکای جنوبی بود که البته پس از درگیری با اسرائیل و اخراج این کشور بر سر زبان ها افتاد. از سفرا اسرائیل در سال 2012، زمانی که چاوز به ریاست جمهوری بازگشت، به نواز غزه حمله کرد. مادورو به عنوان معاون رئیس جمهور انتخاب و منصوب شد. این امر راه را برای رئیس جمهور شدن مادورو هموار کرد، زیرا چاوز بیمار بود و تنها چند ماه بعد درگذشت و مادورو سوگند یاد کرد. او به عنوان رئیس جمهور موقت منصوب شد و همزمان انتخابات زودهنگام نیز برگزار شد.

مخالفان چاوز در انتخابات 2012 در اطراف هنریکه کاپریلس تجمع کردند. از قضا کاپریلز نیز یهودی الاصل بود. اما در آن انتخابات چاوز 55 درصد و کاپریلز 44 درصد آرا را به دست آوردند. پس از مرگ، چاوز کاپریلز در نبرد انتخاباتی با مادورو شکست خورد، اما با کمترین اختلاف ممکن، مادورو 50.7 درصد و حامیان کاپریلز 49 درصد به پیروزی رسیدند. با این حال، آنها کاری نکردند و مادورو رئیس جمهور رسمی ونزوئلا شد.