غار Hranice در جمهوری چک عمیق ترین غار آب شیرین شناخته شده در جهان است. به گفته زمین شناسان، این غار ممکن است بیش از 1 کیلومتر زیر سطح زمین گسترش یابد، یعنی بیش از دو برابر عمیق ترین غار آب شیرین جهان!
به گزارش فرادید، غار هرانیس این باور علمی قدیمی را به چالش می کشد که غارهای عمیق از پایین به بالا باز می شوند و آب های زیرزمینی داغ و اسیدی به سمت بالا بالا می روند و سنگ بستر را حل می کنند. طبق تحقیقات این مجله در سال 2020بررسی ژئوفیزیکی: سطح زمینهرانیس به این شکل شکل نگرفته است، اما شواهد نشان می دهد که آب غار را از بالا به پایین تراشیده است.
دانشمندان برای اولین بار در سال 2016 پس از چندین شیرجه در داخل غار، ابیس هرانیس را توصیف کردند. طبق مطالعه انجام شده در سال 2020، محققان یک وسیله نقلیه از راه دور (ROV) را برای کاوش در گوشه های غیرقابل دسترس غواصان فرستادند و حداکثر عمق 473.5 متر را اندازه گیری کردند.
این وسعت باعث شده تا غار هرانیس لقب عمیق ترین غار آب شیرین جهان را به خود اختصاص دهد. سخت بمیر ایتالیا با 392 متر عمق را شکست. با این حال، عمق ثبت شده توسط طول کابل ارتباطی فیبر نوری متصل به ROV محدود شد.
در مطالعه ای که در سال 2020 انجام شد، از روش های تصویربرداری گرانشی و لرزه ای برای بررسی اندازه واقعی صخره هرانیس استفاده شد. نتایج نشان داد که عمق غار بیش از دو برابر عمق قبلی بوده و به اندازه کافی عمیق است که با بلندترین ساختمان جهان یعنی برج خلیفه با ارتفاع 828 متر رقابت کند.
بخش غار هرانیس
دهانه غار هرانیس چاله ای شیب دار است که در پایین آن دریاچه کوچکی قرار دارد. قسمت زیر آب غار استوانه ای نامنظم و عمودی با قطر 10 تا 30 متر است. دمای آب در غار بسته به فصل سال بین 14.5 تا 18.8 درجه سانتیگراد متغیر است.
بخش زمین شناسی صخره هرانیس
علاوه بر این، نقشه برداری جامع نشان داده است که کف غار یک فروچاله فسیلی نزدیک به نام آن است. حوضه کارپات این گودال که در حدود 2 کیلومتری ورودی غار قرار دارد، حدود 19 میلیون سال پیش باز شده و بعداً پر از رسوب شده است، یعنی امروزه روی سطح آن قابل مشاهده نیست.
غار هرانیس 16 تا 14 میلیون سال پیش به دنبال یک فروچاله تشکیل شد، زمانی که آب های سطحی از میان سنگ های محلول مانند سنگ آهک شروع به تراوش کردند و حفره ای ایجاد کردند که به مرور زمان عمیق تر شد و در نهایت کانالی را تشکیل داد که آب از طریق آن جریان می یافت. از سطح به پایین گودال. اما زمانی که رسوبات در نهایت دهانه گودال را مسدود کردند، آب در داخل کانال شروع به جمع شدن کرد و راه را برای پر شدن غار از آب باز کرد.