ورود مردان به این مسجد عجیب 300 ساله تهران ممنوع + عکس

انتخابتو، مسجد حضرت رقیه (س) اولین و قدیمی ترین مسجد روستای پونک است که بیش از 300 سال قدمت دارد. روستای پونک در گذشته به دو قسمت محله پایین و محله بالا تقسیم می شد و به دهستان گل پونه ها معروف بود. از طرفی در همه جا مساجد می ساختند تا به دلیل بارش برف و باران های طولانی مردم به راحتی به آن ها برسند.

در میان کوچه‌ها و باغ‌های قدیمی پونک، مسجد کوچکی است که بیش از 300 سال پابرجاست. این مسجد با معماری متفاوت خود هنگام ورود به خیابان پونه یکم شرقی جلب توجه می کند. از نمای خشتی و ناهموار آن گرفته تا سقف و عرشه آن که روی آن عبارت «مسجد حضرت رقیه (س)» نوشته شده است. ورود مردان به این مسجد محلی ممنوع است و بیشتر ساعات آن مملو از زنانی است که یکدیگر را می شناسند و اصالتاً پونکی هستند.

مسجد 300 ساله

به گزارش مبلغ، مسجد حضرت رقیه (س) اولین و قدیمی ترین مسجد روستای پونک با قدمتی بیش از 300 سال است. روستای پونک در گذشته به دو قسمت محله پایین و محله بالا تقسیم می شد و به دهستان گل پونه ها معروف بود. از طرفی همه جا مساجد می ساختند تا مردم به دلیل بارش برف و باران های طولانی به راحتی به آن ها برسند. ابتدا مسجد حضرت رقیه (علیها السلام) در محله پایین (خیابان پونه اول) و سالها بعد با کمک اهالی مسجد حضرت ابوالفضل (علیه السلام) در محله بالا (پونه هفتم) ساخته شد. خیابان). .

خانم رضایی 64 ساله یکی از خادمان مسجد رقیه(س) می گوید: در آن زمان بیشتر مراسم خود را در مساجد برگزار می کردند، مسجد حضرت ابوالفضل(ع) بزرگتر، سرزنده تر و محبوب تر از مسجد بود. مسجد حضرت رقیه (س) «این چند سال هیچکس به این مسجد کوچک نیامد و نیمه تعطیل بود، تا اینکه عزت پونکی، یکی از زنان تأثیرگذار پونک، از زنان دیگر خواست که در این مسجد نماز بخوانند. چراغ آن را روشن نگه دارید.”

مسجدی که نمی توان آن را قفل کرد

بعدها دختر عزت پونکی، فاطمه کبیر، مسجد حضرت رقیه علیها السلام را احیا می کند. وی توضیح می دهد: مسجد حضرت رکیه(س) اتاق کوچکی بود که در آن نماز به جماعت برگزار نمی شد، هفته ای یک بار شخصی به نام “الهی” از کن می آمد و فقط در مسجد ابوالفضل(ع) نماز می خواند.

مادرم از پدرش شنیده بود که اینجا خانه خداست. برای اینکه این مسجد غریب نماند، در ماه های محرم و صفر به مسجد حضرت ابوالفضل علیه السلام و در ماه دیگر به مسجد حضرت رقیه (س) رفت. در خانه آش و حلوا درست می کرد و به مسجد می برد. با اینکه خواندن و نوشتن نداشت، در آنجا قرآن می خواند، زیارت عاشورا می خواند و نماز الکامه می خواند. بعداً به پیشنهاد مردم و فرد فوت شده 15 سال پیش، نام این مسجد را به نام مسجد محله پایین به نام حضرت رکیه (علیه السلام) گذاشتند. »

فاطمه کبیره ادامه می دهد: در گذشته فقط همسایه ها از این مسجد استفاده می کردند، درب مسجد را می بستند اما قفل نمی کردند، زیرا در مسجد جز چند مهر، یک چراغ کوچک و حصیر، چیزی نبود. اسالمهدی که خانه اش پشت طویله و کنار مسجد بود و نامی بود که از خانه خود اذان این مسجد را می گفت.

مرمت از خانم محله

امروزه قطر دیوار بیرونی مسجد حضرت رکیه (س) تقریباً یک متر است. داخل اتاق 20 متری، حمام، آب انبار و حیاط با چند درخت که همسایه ها اختصاص داده اند. شهروندان حتی بخشی یا تمام اموال خود را برای گسترش مساحت دو مسجد اهدا کردند. مسجد حضرت رقیه (س) در طول عمر خود چندین بار مرمت شد، اما مهم ترین تغییرات بعد از انقلاب با کمک اهالی منطقه صورت گرفت. خانم کبیر می گوید: سقف مسجد هنوز تیرهای چوبی دارد و با چماق بسته و گچ بری شده و حتی مسجد مقاوم سازی و مرمت شده است. خیلی تغییر کرده است.”

خانم پونکی یکی از نمازگزاران مسجد می گوید: «سنه خانم اولین کلیددار مسجد و همسایه اش با هزینه شخصی مسجد را با پنجره های دوجداره، کف سرامیک، نقاشی دیواری و… بازسازی کرد. البته چند کلید از کلید اصلی مسجد ساخت و به زنان فعال مسجد داد «تا در غیاب او یکی از آنها در مسجد را باز کند و بگذارد زنان از آن استفاده کنند».

همه مسئول هستند

هرتز در مسجد رکیه (علیه السلام) هر زنی وظیفه ای دارد، از نظافت آشپزخانه گرفته تا جاروکردن باغ و سرو چای. پونکی درباره کارهای انجام شده در مسجد حضرت رقیه (س) می گوید: اینجا همه مسئولیت دارند و با وجود شیوع کرونا اجازه ندادیم چراغ ها خاموش شود.