اما او به این امر بسنده نکرد و پس از فیلمبرداری بسیاری از فیلم های کوتاه، در سال 1391 با اولین فیلمش «دهلیز» وارد جشنواره فجر شد که مورد توجه مخاطبان و منتقدان قرار گرفت. او با اولین تجربه کارگردانی بلند سینمایی خود حضور خود را در سینمای ایران تثبیت کرد و موفق شد سیمرغ بلورین بهترین فیلم بخش «نگاه نو» (مسابقه فیلم اول) سی و یکمین جشنواره فیلم فجر را از آن خود کند.
این هنرمند که بازیگر هم هست، پس از تصویربرداری فیلم‌ها و سریال‌های مختلف، به فعالیت‌های کارگردانی خود ادامه داد و آخرین اثر خود با نام «آغوش باز» را در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر در سال ۱۴۰۲ به نمایش گذاشت. فیلمی که از نظر سناریو و ساختار با فیلم‌های قبلی‌اش متفاوت است، اما همچنان به مسائل اضطراب اجتماعی، خانوادگی و اخلاقی می‌پردازد که او همیشه در آثارش بر آن تاکید دارد و در فیلم‌های قبلی‌اش به شکل‌های متفاوتی دیده‌ایم. فیلم‌ها و حتی به روش‌های مختلف در فیلم‌های قبلی‌اش. هنوز مضامین سیاسی در این فیلم وجود دارد.
شعیبی به مهرداد کوروش نیا و محمد سجاد نجفی پیشنهاد نوشتن فیلمنامه این اثر را داد اما آنچه در فیلم می بینیم و آنچه از کارهای قبلی شعیبی به یادگار مانده است کمی دور است. چرا که مخاطب هنوز نتوانسته طعم خوب فیلم «دهلیز» و حتی فیلم «سری پردن نشین» را فراموش کند.
«درقوش باز» که داستان خود را بر اساس زندگی تجاری و خصوصی یک خواننده قرار داده است، آن را با فراز و نشیب های روابط عاطفی دو زوج دیگر ترکیب می کند و سعی می کند به هر یک از آنها فرصتی برای تجربه و تعریف عشق بدهد. این سه زندگی جدایی، دروغ و خیانت را در نسل جدید به تصویر می کشند، شاید نمادی از عشق در نسل قدیم، در مقابل صداقت، فداکاری و شفقت. هر کدام از اینها قابل تامل و جذاب است. فیلم
موضوع این فیلم ممکن است از نظر اجتماعی جذاب باشد. روایت اصلی فیلم که از تقلا و سختی شخصیت اصلی داستان برای برگزاری کنسرت می گوید این است که این اتفاق با زندگی شخصی خواننده عجین شده و زهرا به بهانه نادیده گرفته شدن ناپدید می شود. زندگی مشترک آنها تنش مناسبی را در فیلم ایجاد کرده است و کارگردان در مهندسی تولید و تدوین فیلم آنقدر فیلم را جذاب می داند که در بستر یک ملودرام اجتماعی برای مخاطب جذاب باشد. احساس خوبی دارم با این حال، توانایی حامد کمیلی در از عهده این نقش حکایت دیگری دارد و اگرچه او با توجه به تجربه ایفای نقش در فیلم های قبلی خود در ذهن ها محبوبیت دارد، اما بازی او در این فیلم چندان دلگرم کننده نیست و بازی های خوب و باشکوه سهق برومند. و مهدی هاشمی با داستان کلی فیلم همخوانی دارند، به نظر می رسد در تمام مراحل خود، بازی کمیلی را کاملا تحت الشعاع قرار داده و به تجربه و تعریف جدیدی از عشق رسیده است و در نهایت و جبران کمبودها. فیلم تسلیم یک پایان کلیشه ای می شود.
این نکته قابل تامل است که معمولاً در ملودرام های اجتماعی سینمای ایران شاهد عشق های پیش از ازدواج هستیم و این موضوع از طریق شخصیتی که گفته می شود خواننده مشهوری است و زندگی اش بعد از ازدواج تعریف می شود مطرح می شود و شاید بتوانی نمونه هایی از این ژانر را در کمتر سینمای ایران دیدیم پیدا کنید. مثلا فیلم «موفقیت اجباری» که درباره زندگی محمدرضا گلزار یکی از بازیگران مطرح سینمای ایران است که در فیلم بعد از ازدواج با نقش خودش ظاهر شد یا حتی فیلم «سوپراستار» که شهاب در آن حضور داشت. حسینی نقش یک بازیگر را بازی می کرد. موفقیت و شهرت او را به یک مرد تبدیل کرد. مغرور می شود، خوشحال می شود و گرفتار شیطنت می شود. پس آیا مخاطبان آغوش باز حامد کمیلی را برای نقش خواننده معروف فیلم خواهند پذیرفت؟ پس آیا انتخاب شعیبی از یک خواننده سرشناس برای ایفای این نقش می تواند جذابیت فیلم را بیشتر کند؟
همانطور که قبلا هم اشاره کردم، با تجربه کارگردانی که از بهروز شعیبی می شناسیم، «آغوش باز» فیلمی است که استانداردهای سینمایی را رعایت کرده است و با توجه به ایرادی که در او می بینیم، به فیلمنامه خود بازمی گردد. گفتن و بسط داستان های کوچک او که هرکدام در جای خود آموزنده است، از اقدام و معرفی محتاطانه مافیای کنسرت ناتوان است و این ترس و خودسانسوری ماهیت مشکل و دشواری برگزاری کنسرت ها را خدشه دار کرده است. در این فیلم
این افتخار را داشتم که در دهه هفتاد با مرحوم رسول ملاقلی پور صحبت کنم. از او پرسیدم چرا فیلم «کمکم کن» را ساختی. این فیلم مانند همه آثار او خوش ساخت است اما به عنوان بدترین فیلم دوران حرفه ای او شناخته می شود. خیلی کوتاه جواب داد: باید سرم را استراحت می دادم. چون سینما را خیلی دوست داشت، در همان سال فیلم فاخر «خیوه» را جلوی دوربین برد که 7 سیمرغ بلورین از هفدهمین جشنواره فیلم فجر برایش به ارمغان آورد.
فیلم «آغوش باز» شعیبی با اینکه فیلمبرداری خوبی در کارنامه دارد، نمی تواند خاطره «دهلیز» را تکرار کند، اما معتقدم او همچنان با دغدغه، فعال و عاشقانه به سینما نگاه می کند.
5655
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین