ترانه علیدوستی در آخرین ساعات چهارشنبه خبرساز شد

انتخابتو: مستند «ترانه» به کارگردانی پگاه آهنگرانی که به تازگی از بی بی سی فارسی پخش شده است به زندگی و دیدگاه های ترانه علیدوستی پس از حوادث سال 1401 می پردازد. این مستند بر اساس گفتگوی مستقیم با علیدوستی سعی دارد تصویری از شرایط شخصی او و تصمیماتی که در سال های اخیر گرفته است را ارائه دهد.

علیدوستی درباره دلایل کاهش و توقف فعالیت سینمایی خود در بخش هایی از مستند، این تصمیم را در ارتباط با شرایط اجتماعی و تجربیات شخصی خود توضیح می دهد. علاوه بر این، بخش‌هایی از روایت به خاطرات او از دوران حبسش در زندان اوین اختصاص دارد. خاطراتی که به صورت اول شخص گفته می شود، بدون پرداختن به جزئیات حقوقی و قضایی. در کنار این موضوعات، علیدوستی برای اولین بار از بیماری خود می گوید و درباره تاثیر این بیماری بر زندگی و وضعیت روحی خود توضیح می دهد. این بخش از مستند، بیش از همه، مبتنی بر تجربه فردی از سوژه و درک شخصی او از رویدادها است.

خانم علیدوستی ساده نگویید

پس از انتشار مستند «ترانه» واکنش های گسترده ای در شبکه های اجتماعی به همراه داشت. گروهی از کاربران روایت ارائه شده در مستند را قابل توجه دانستند و از ارائه صریح علیدوستی از تجربیاتش استقبال کردند. از این حیث، مستند فرصتی برای شنیدن روایت نامی آشنا از آخرین تحولات در نظر گرفته شد. از سوی دیگر، برخی از کاربران و منتقدان رویکرد متفاوتی در پیش گرفتند و مستند را اثری احساسی و مبتنی بر احساسات و روایت شخصی ارزیابی کردند و نه تمرکز بر تحلیل واقعیت های پیچیده اجتماعی و سیاسی. از نظر این منتقدان، فقدان دیدگاه های دیگر و محدود بودن روایت به تجربیات فردی باعث شد که اثر تصویر جامع تری از زمینه وقایع ارائه نکند. این دوگانگی در واکنش‌ها نشان می‌دهد که مستند نیز مانند بسیاری از آثار مشابه، بیش از آنکه به اتفاق نظر برسد، زمینه‌ای برای بحث و اختلاف ایجاد می‌کند.

پای پاگاه وسط

یکی از محورهای بحث مستند «ترانه»، کارگردانی پگاه آهنگرانی است. آهنگرانی در 2-3 سال اخیر مستندهای پرمخاطب زیادی با محوریت مسائل سیاسی و اجتماعی دارد و «ترانه» هم همینطور است. انتخاب موضوع، نحوه تدوین و تاکید بر بیان احساسی از جمله عناصری است که برخی منتقدان آن را نشانه هایی از جهت گیری خاص اثر می دانند. از سوی دیگر، طرفداران این رویکرد معتقدند که مستند نباید به عنوان یک گزارش بی طرفانه عمل کند و هدف آن انعکاس یک تجربه شخصی است. در نتیجه، «ترانه» به عنوان اثری با رویکردی فردی و سیاسی، بار دیگر به نقش مستندساز، مرز بین روایت و تحلیل شخصی و تأثیر رسانه‌های بیگانه در شکل‌گیری افکار عمومی توجه کرد.